Gemaakt door Fleur Boonman in 2005. Het kunstwerk is een c-print op synthetisch materiaal met een afmeting van 10 x 15 cm.

Waves from the Web, 2009

De twee raamkozijnen bieden uitzicht op een woestijnachtig landschap. Het licht buiten lijkt zo fel dat je je ogen bijna moet dichtknijpen om het donkere tafereel binnen te kunnen zien. In 

 van Fleur Boonman zien we, nauwelijks zichtbaar, een groep mannen in de hoek van een kamer. Het zachte licht dat door het raam schijnt verlicht alleen een stel pannen en een paar van de zittende figuren. Omdat de kijker de gebaren en gezichten van de mannen op de foto niet goed kan zien wordt zijn fantasie geprikkeld. Zijn ze aan het eten of bespreken ze misschien iets? De foto wekt samen met de belichting en de zachte kleuren de indruk van een filmstill.  

 maakt deel uit van Fleur Boonmans serie 

 die in het voorjaar van 2005 te zien was bij Foam. De selectie foto’s vormt een soort dagboek van Boonmans nomadische leven en bestaat uit alledaagse ontmoetingen tijdens haar reizen over de hele wereld. 

Painting from the series 34 Seconds

Painting

Ricardo Nagaoka presents a series of intimate portraits that addresses the prevailing societal ideas on what makes a man a man. Born in Paraguay to Japanese parents, Ricardo found himself stuck between the macho culture of Latin America and the strict patriarchal norms of his family.  

The photographs, all black and white, vary in crop and position: sometimes up close, cutting off certain body parts and revealing others, whilst others zoom out and show the portrayed head to toe. All images carry a quiet, timeless atmosphere, yet they express a distinct softness. Together, they call for a more inclusive understanding of gender, away from masculine stereotypes—largely based on Ricardo Nagaoka’s own experiences and desires. 

Nagaoka’s projects are not only about breaking down the ruling ideas on masculinity, but more so about building up what this term can include in the future.  

Kitchen, 2022

Aprétame (Justin), 2022

Wrestlers (Self), 2022

Daniel, 2022

Touching (Self), 2022

Brit II, 2023

El Mundo (Rose), 2023

Breaking (John & Timme), 2021

Ivan, 2022

John, 2022

Ricardo Nagaoka

Credo, from the series MADRE

challenges the binary opposition between the ‘good girl’ and the ‘bad girl’ deeply rooted in the Catholic traditions within Bolivian society. Closely collaborating with the sitters of her portraits, Marisol Mendez counters the simplified, sinner-versus-saint, vision on femininity. 

‘Madre’ in this case signifies much more than just a mother figure. It connects to the complex and multi-layered female goddesses traditionally worshipped in indigenous cultures and points to the rich, complex and varied experiences of 

Mendez deliberately uses the alternative spelling to, also linguistically, rid herself from limiting definitions of femininity. 

The portraits play with traditional symbolism associated with the stereotypical female: fragile, devout and proper stand next to rebellious and sexual. By doing so, the photographs show the contradiction experienced by many womxn between rebelling against and adopting these expected gender roles. 

Llorona, from the series Madre

Durazno, from the series Madre

Killa, from the series Madre

El marido sin cabeza, from the series MADRE

Huevo, from the series Madre

Our Lady of Plaster, from the series Madre

Pliegues, from the series Madre

Efigie, from the series Madre

Dolorosa, from the series Madre

Pared, from the series Madre

Estampita, from the series Madre

Quinceañera, from the series Madre

Virgen Andina, from the series MADRE

Soft, from the series Madre

Dual, from the series Madre

Marisol Mendez

is a close observation of performance in everyday life. Which roles do we act out on a daily basis and how does that influence our identities? Using the metaphor of the theatre to separate private (

) spheres, Eleonora Agostini studies her mother’s behaviours, gestures and expressions in her job as a waitress. 

Puzzling together photographs, archival images, moving images and texts into various collages, Eleonora Agostini breaks down the layers of performance one by one, revealing the repetitiveness of gestures, habits and adopted mannerisms used in serving clients.  

The work is also a commentary on the feminist theory of the “gaze”. The restaurant becomes the space where her mother is both the observer and the observed, where parts of her public behaviour as a waitress bleed into her private behaviour of being an individual, woman, and mother. Through her project, Agostini examines this relationship between the female body and the different social roles it performs in different spaces. 

From the series A Study on Waitressing

Eleonora Agostini

Opening Foam Talent | London, 2019

We can't live – without each other, 2019

Ka 2phisi yaka e pinky II, 2013, Her Story series

Tell the Trees to Smile

There Is Nothing New Under the Sun/See Daylight

The Act of Sitting

Malign Influences/The Holy Mountains

Face As Mask II, 2018

Koraal Tabak, 2016

Foam Talent Call 2023 is closed

Geselecteerd worden als Foam Talent plaatst je in de schijnwerpers van de internationale fotografiewereld.

Foam Talent Call

Dialect, 2020

Internationaal befaamde fotografieprijs die wordt toegekend aan kunstenaars wiens creatieve visie tot de huidige tijd spreekt en een belangrijke

Foam Paul Huf Award

Een vaste tentoonstellingsruimte in het museum die zich uitsluitend richt op vernieuwend werk van jong talent uit binnen- en buitenland.

Foam 3h

Tentoonstellingsreeks over vernieuwende kunst, gemaakt door visuele makers met baanbrekend gebruik van fotografie.

Next Level

Foam 3h: Karolina Wojtas We can't live – without each other, 2022

Stipendium ingesteld ter nagedachtenis aan Florentine Riem Vis met als doel jonge fotografische talenten te ondersteunen.

Florentine Riem Vis Stipendium 

Opening de Meervaart 

Ontwikkelingsprogramma voor jongeren dat zich richt op aanstormend talent binnen verschillende culturele huizen in Amsterdam.

Foam Forward

Talent programma's

Tones of the Ecotone, 2025

bij Foam 3h

Bekijk het werk van Finn Maätita and Jerrold Saija

Een tweejaarlijkse beurs voor drie veelbelovende opkomende fotografen op artistiek gebied.

recommended Olympus Fellowship

Foam was een van de oprichters van Unseen Amsterdam, de plek waar vele gerenommeerde galeries wereldwijd het werk van kunstenaars tonen.

Unseen Photo Fair

Your Foam, 2021

Het Your Foam team bestaat uit MBO studenten vanuit verschillende opleidingen.

Your Foam

Foam Lab was een culturele stage voor jonge professionals die passende werkervaring bood binnen het museum.

Foam Lab

Eerdere initiatieven

 Foam Magazine #65: Talent, 2024

Front cover: Faceless, 2023. Image from the series (Inter)Faces of Predictions

in Foam Magazine

Ontdek Foam Talent

Talent

Foam Magazine is een internationaal bekroonde fotopublicatie.

Foam Magazine #64 Extremes - The Environmental Issue. Cover: Abundance, 2023

Cover image: Sunil and Sulbha Dhiwar, with Tanmay, Tejasvi, Sourabh, Prachi and Vivek from the Goody family archive, 2002. Image from the series Eat with Great Delight

Cover image: Untitled / After Courbet (L’origine du monde), 2004. Colour photograph, 46x55cm. Photograph: David Rych.

Foam Magazine 61 Talent. Image: Paintings, Dreams and Love © Yushi Li

Foam Magazine #60 Glyphs – The Image + Text Issue

Image from the series EIGHTEEN NINETY 2020 installation detail from the exhibition In Plain Sight

Foam Magazine verschijnt twee keer per jaar. Elk nummer is gewijd aan een specifiek thema dat wordt onderzocht aan de hand van werk van zowel wereldberoemde beeldmakers als nieuwere, opkomende talenten. Begeleidende essays, interviews en opinies van experts in het veld komen samen om een diepgaand en kritisch gesprek te vormen.

Foam Magazine wordt gemaakt met uitgesproken redactionele keuzes en heeft verschillende prijzen ontvangen voor haar hoogwaardige grafische vormgeving en inhoudelijke kwaliteit.

Phone showing Foam magazine

Image from the series Playing with Visual Fragments

Title

Foam Magazine #59: Histories - The Archival Issue, 2021 

Image from the series After Hours

title

Image from the series Collection of Unjust Enrichment

Image from the series Where We ve Been, Where We re Going Why

Verkooppunten

Contact

Magazine

Gemaakt door Manon Wertenbroek in 2014. Het kunstwerk is een pigmentprint op Hahnemuhle Fine Art 285gr, op aluminium, op hout en met verf, met een afmeting van 90,5 x 72 cm.

te zien in

De felle kleuren en cartooneske lijnen op het lichaam van het model creëren een speels beeld. Tegelijkertijd zou de elegante houding van het model je aan een klassiek sculptuur uit de Renaissance-kunst kunnen doen denken. In 

 combineert Manon Wertenbroek beeldhouwkunst met het fotografisch medium. Door haar model te verwerken in allerlei composities van kleuren, cirkels, blokken, getallen, punten en kaders, verkent Manon Wertenbroek een tamelijk onconventionele manier van portretteren. De jongeman op de foto’s is haar broer. In hun jeugd waren ze erg hecht, maar naarmate ze ouder werden groeiden ze uit elkaar. De totstandkoming van deze serie was voor Wertenbroek een manier om de band met haar broer weer aan te halen. Desalniettemin herkent haar broer zichzelf niet in de portretten, waardoor deze eerder haar projectie verbeelden dan zijn werkelijke zelf. 

Manon Wertenbroek was part of the 2015 Foam Talent selection. Her image 

served as the cover image for the talent issue of Foam Magazine. 

Tandem Rose, 2014 from the series Tandem, 2014

Tandem Rose, 2014

Gemaakt door Egon van Herreweghe. Het kunstwerk is een pagina uit het tijdschrift Vogue, bewerkt met trichloorethyleen, gelijmd op multiplex en heeft een afmeting van 40 x 30 cm.

Het medium fotografie is onlosmakelijk verbonden met de modewereld, mede door vroege modefotografen zoals Edward Steichen en Richard Avedon. Vogue Magazine, één van de voornaamste modetijdschriften wereldwijd, publiceert en dicteert grotendeels via beeld wat er trendy en ‘in de mode’ is. Maar wat gebeurt er wanneer we niet alleen naar het beeld zelf kijken, maar naar de reproducties ervan? Deze vraag vormt de kern van het werk van beeldend kunstenaar Egon Van Herreweghe. 

In plaats van zelf foto's te maken, bewerkt Van Herreweghe bestaande foto's uit Vogue magazines door de inkt te vervormen met aceton. Dit proces resulteert in schilderachtige, vervreemdende beelden, zoals het werk 

. Terwijl modefoto’s op billboards en in bushokjes vaak vluchtig aan ons voorbijgaan, weet Van Herreweghe de toeschouwers juist stil te laten staan bij zijn werk. Zijn kunst nodigt uit tot reflectie over het gebruik en de consumptie van beeldmateriaal in ons dagelijks leven. 

Gucci from the series Elaine Firenze

Gucci

Gemaakt door Sara Cwynar in 2015. Het kunstwerk is een c-print met een afmeting van 88 x 72 cm.

Talloze kleurrijke voorwerpen overspoelen de foto van onderaf en bezaaien de verder steriele ruimte. De voorwerpen zijn zorgvuldig samengevoegd als een stilleven – oorspronkelijk een genre in de schilderkunst waarin composities van levenloze voorwerpen werden afgebeeld, dikwijls boeketten bloemen of eten. In deze foto ontwaart de toeschouwer, bij nadere inspectie, een patroon in de ogenschijnlijk willekeurige verzameling: of het nu een afbeelding van de maan is, een plastic hamburger of een wekker: alle voorwerpen zijn rond. In dit werk weet de kunstenaar Sara Cwynar niet alleen het gevoel van een vervlogen tijd op te roepen, maar wijst ze de toeschouwer ook op het grappige feit dat bepaalde vormen onderdeel van onze hedendaagse samenleving zijn geworden. 

, een verbeelding van haar obsessie met verzamelen en het combineren van visuele materialen. In haar werk herschikt ze alledaagse voorwerpen en materialen die ze in de loop der jaren heeft verzameld om zo beelden te creëren die haar eigen voorstelling van de tijd waarin we leven weergeven. 

Circles, 2015 from the series Everything in the studio (destroyed)

Circles, 2015

Gemaakt door Viviane Sassen in 2013. Het kunstwerk is een c-print op aluminium met een afmeting van 102 x 83 cm.

 voor het eerst ziet vraag je je misschien af of de afbeelding per ongeluk op z’n kop staat. Echter is dit precies zoals bedoeld door de Nederlandse kunstenaar Viviane Sassen. Het omdraaien van het beeld doet iets met onze perceptie van de zwaartekracht. In plaats van dat het kindje gelaten naar beneden hangt, stralen de nu opgeheven handen een soort kracht en sierlijkheid uit, als een engel uit een klassiek schilderij. Het is niet alleen het omdraaien van het beeld dat een vervreemdend effect heeft. Ook de aparte houding waarin de onderwerpen zijn verstrengeld en het verbergen van de gezichten en de gelaatstrekken creëren een mysterieuze sfeer en vormen in zekere zin ook een bepaald ongemak bij de kijker. Viviane Sassen fotografeerde veel in Kenia, het land van haar vroegste jeugdherinneringen. De omgeving, het licht, de kleuren en de mensen in het Oost-Afrikaanse land hadden een vormende invloed op haar iconische beeldtaal. Vergelijk deze foto eens met de andere werken van Viviane Sassen in de Foam collectie: 

, een jaarlijkse fotobeurs in de Westergasfabriek in Amsterdam waarvan Foam één van de oprichters was. 

Take Off

Gemaakt door Fleur van Dodewaard in 2012. Het kunstwerk is een inkjetprint op aluminium en wordt weergegeven op 35 x 29 cm.

Hoe verhoudt fotografie zich tot de beeldhouw- en schilderkunst? De Nederlandse kunstenaar Fleur van Dodewaard verkent dergelijke vragen in haar werk. Net zoals haar 

 een hedendaagse conceptuele interpretatie van het klassieke stilleven. Zo minimalistisch als het werk is, zo complex zijn de vragen die het opwerpt.  

 speelt Van Dodewaard met de grens tussen verschillende kunstvormen en onderzoekt ze waar deze vervagen. Beeld 

, met zijn twee rode strepen tegen de lichte vlakken, had net zo goed een minimalistisch schilderij kunnen zijn. Het is enkel de schaduw van het rode blokje die de diepte in de compositie verraadt. Op deze manier speelt Van Dodewaard met het idee van beeldhouwkunst en creëert ze een fotografische sculptuur waarin de toeschouwer als het ware naar een driedimensionaal object kijkt door de lens van de fotografie. 

#4 / red

Gemaakt door Raphaël Dallaporta in 2010. Het kunstwerk is een dye destruction printproces van een originele ektachrome dia, Ilfochrome print van Choï in Parijs en tentoongesteld op 150 x 120 cm.

Zowel de dood als de anatomie van het menselijk lichaam zijn veel gebruikte thema’s binnen de kunst. Hoe leg je als kunstenaar zo’n gevoelig onderwerp als de dood vast?  In tegenstelling tot het verdriet en de gruwelijkheden die hier vaak mee gepaard gaan, benadert de Franse kunstenaar Raphaël Dallaporta het overlijden van een mens net zo zakelijk als dokter Tulp in Rembrandts schilderij 

. In samenwerking met een team van forensisch artsen legt Dallaporta de zoektocht naar de doodsoorzaak vast voor zijn serie 

 laat een rode bloeddruppel zien tegen een zwarte achtergrond, maar lijkt ook op de pupil en iris van een oog. Het resultaat is een puur rationeel beeld van de dood, waarbij de emoties die er normaal gesproken bij zouden komen kijken volledig wegvallen. 

Blood from the series Fragile, Humours

Blood

Gemaakt door Raimond Wouda in 2006. Het kunstwerk is een c-print met een afmeting van 104 x 134 cm.

De bel gaat: een levendige kakofonie van stemmen, voetstappen en opwinding vult de hal van de school. Voor zijn serie 

 bezocht de Nederlandse kunstenaar Raimond Wouda middelbare scholen verspreid over heel Nederland. Het uiteindelijke resultaat is een serie hedendaagse groepsportretten, een genre dat doet denken aan de beroemde Nederlandse schuttersstukken uit de 17e eeuw, zoals 

 trekt, te midden van een drukke mensenmassa, een moslim meisje onze aandacht dat in gedachten verzonken is. Waar denkt ze aan?  

Let op het door de fotograaf gekozen perspectief: het hoge standpunt van de camera biedt een volledig overzicht van de hal van de school waardoor de drukte en het rumoer van leerlingen tussen de lessen goed tot uitdrukking komt. Wouda heeft met opzet de momenten buiten de klas gekozen: op die momenten kunnen de leerlingen zichzelf zijn en hun energie de vrije loop laten. Elke foto vormt een deel van een sociologische kaart waarin Wouda het gedrag, de interactie tussen en de trends van een hele generatie leerlingen weet te vangen. 

Veluws College, Apeldoorn from the series School

Veluws College, Apeldoorn

Gemaakt door Daniëlle van Ark in 2005-2007. Het kunstwerk is een c-print op aluminium met een afmeting van 60 x 75 cm.

Wat is er gebeurd vlak voordat deze foto werd genomen? Verstoorde een luide beltoon de stilte in de galerie? Een vrouw is even uit de groep gestapt om een telefoontje te beantwoorden, zich totaal niet bewust van de geërgerde blik van een van de andere bezoekers. 

 maakt deel uit van Daniëlle van Arks serie 

, waarin ze de hogere klassen van New York vastlegt bij hun bezoeken aan vernissages in galerieën. Chelsea is een bruisende wijk in New York aan het uiteinde van de West Side van Manhattan. Hoewel de wijk maar 6 blokken beslaat, bevinden er zich ruim 300 kunstgalerieën. De steriele omgeving van de galerie vormt een perfect decor voor de komische scène die zich afspeelt voor de lens van Van Ark. Het enige vleugje kleur is afkomstig van het schilderij aan de wand en de felroze rok. Van Ark bekijkt het gedrag van mensen met de blik van een socioloog en weet de interactie tussen mensen in theaterachtige taferelen op een subtiele manier te vangen. 

Untitled (Pink Skirt vs. Brown Pants) from the series For Art's Sake

Untitled (Pink Skirt vs. Brown Pants)

Opening of recommended Olympus Fellowship at Foam

major partners

collaborative projects

Deutsche Börse Photography Foundation & Foam Talent

Opening of Now You See Me Moria at Foam

Image from the series Flash Points

Foam aims to be a flexible and versatile partner to companies that wish to associate with talent development, contemporary photography of the highest international level, entrepreneurship and innovation. We kindly welcome businesses to commit to our organisation as sponsors.

become a partner

support a specific project

donate

leave a legacy

more ways to support

Our partnerships

Gemaakt door Wang Juyan in 2015-2017. Het kunstwerk bestaat uit vier prints op Hahnemühle barietpapier (mat), gemonteerd op aluminium platen, elk weergegeven op 250 x 150 cm.

Maldoror #6, 2014

Foam is supported by the VriendenLoterij, Foam Members, De Brauw Blackstone Westbroek, the VandenEnde Foundation and the City of Amsterdam.

In 2021 Foam receives additional support from the Mondriaan Fund and Kickstart Cultuurfonds

 toont een in mist gehuld berglandschap in grijs- en zwarttinten, bestaande uit vier panelen. Het landschap van Wang Juyan doet denken aan de traditionele Chinese schilderkunst, 

, maar kwam feitelijk tot stand door middel van een ingewikkeld technisch proces. Tijdens zijn vele vluchten tussen Londen en Beijing maakte Juyan honderden luchtfoto’s van Chinese bergketens. Met behulp van digitale technieken combineerde hij de beelden die hij gedurende een periode van twee jaar maakte tot een fictief landschap van steile bergen, dalen en rivieren. Zo magische als het beeld zelf is, zo serieus is de onderliggende boodschap. De collage refereert aan de politieke lading van het landschap in zowel oosterse als westerse geschiedenis – zoals traditionele Chinese rolschilderijen, propagandistische muurschilderingen, cartografie, of surveillancemateriaal dat vanuit vliegtuigen of drones wordt geschoten. De titel van de serie verwijst naar George Orwells invloedrijke roman 1984 (plus 101 jaar) en de permanente angst om voortdurend door de autoriteiten in de gaten te worden gehouden. 

No 8. from the series Project 2085, 2015-2017

 in 2016. Using burned inkjet print as the medium, the artwork is displayed at 150 x 220 cm.

White Charcoal, 2016

visible in

Borges experimented with the destructive power of fire in relation to imagery. She burned the photographic surface of a large-format print, a way of exploring what happens to the meaning of an image when it is burned. Does the piece lose its signification by being damaged or does it acquire a different sense?

Borges portrays objects and artefacts to free them from their specific meaning, to let them stand by themselves. She strives to show us that even photography, a medium bound up with reality by definition, can let go of reality, as happens in a painting or sculpture. In her work, she investigates what representation is, and what a photograph can be. Myths, fabulous creatures and philosophical questions about representation, mimicry and imitation play a major part in her work.

White Charcoal

 in 2008. Using C-type as the medium, the artwork is displayed at 150 x 120 cm.

Bouquet V, 2008

 by Maurice Scheltens and Liesbeth Abbenes looks like a typical Dutch seventeenth-century still life. But like most floral still lifes from that time, this carefully arranged bouquet is far from realistic. Many seventeenth-century painters assembled bouquets in their paintings with an assortment of seasonal flowers, which could never flourish at the same time. Bouquet V is also an artistic construction: the duo cut all parts of the flower arrangement from books, magazines, and catalogs, which were accurately combined into a balanced composition. This two-dimensional construction was then photographed in a three-dimensional setting, distorting the viewers’ gaze and perception of reality. The still life we see is fake and real at the same time: although not quite what it seems, it is a true creation, not a digital tableau.

Painting

Painting

Ricardo Nagaoka

Marisol Mendez

Eleonora Agostini

Talent

Magazine

Tandem Rose, 2014

Gucci

Circles, 2015

Take Off, 2013

#4 / Red

Blood, uit de serie Fragile, 2010

Veluws College, Apeldoorn

Untitled (Pink Skirt vs. Brown Pants)

Our partnerships

No 8.

White Charcoal

Bouquet V

Collection

Photography Through the Lens of AI

Talent Talks 2022 - Kata Geibl & Shailoh Phillips

Talent Talks 2022 - Pavo Marinović & Barbara Gregov

Talent Talks 2022 with Marvel Harris & Hélène Selam Kleih

Foam Talent 2022

Artists shaping the future of photography

Foam Talent 2022 Frankfurt